Het lot bepaalde dat ik binnen drie dagen twee dubbelvoorstellingen van Maria Goos zag in de Stadsschouwburg. Op donderdag stond de combi Nu Even Niet / Nu Even Wel op het programma. Zaterdag volgden de laatste twee delen van de familiekroniek De geschiedenis van de familie Avenier.
‘Nu Even Niet’ en ‘Nu Even Wel’ zijn oorspronkelijk opgevoerd als losse lunchvoorstellingen, in 2001 en 2003. Nu werden ze gecombineerd op één avond. In het eerste deel staan vier mannen (Arie Kant, Bart Klever, Har Smeets en Nico de Vries) centraal, die sinds hun studietijd maandelijks dineren. Aan tafel hebben ze het vooral over niks, ze blikken vooral weemoedig terug naar vroeger, soms mopperen ze wat over het heden. Subtiel gespeeld, met een onverwacht indringend einde.
Na de pauze kwamen hun vrouwelijke tegenhangers aan de beurt’. Een vrouw, gesteund door haar zus en beste vriendin, wordt geconfronteerd met de minnares van haar man. Het plan om gezamenlijk deze rivale eens goed de waarheid te zeggen, blijkt niet zo soepel te verlopen. Dit deel was duidelijker ‘vetter’ gespeeld, wat veel lachsalvo’s bij het publiek uitlokte.
Het was alweer meer dan een jaar geleden dat ik de eerste twee delen van ‘De geschiedenis van de familie Avenier’ had gezien. Bij deel 3 en 4 was het daarom even inkomen hoe de familieverhoudingen ook alweer lagen binnen de Brabantse middenstandsfamilie. Deel 3 speelt zich af in de jaren ’80. Pater familias Janus (alias de ‘witgoeddictator’) heeft de witgoedwinkels van de familie verkocht en de opbrengst in aandelen belegd. Een jaar later komen alle familieleden bijeen op de camping, waar ze te horen zullen krijgen welk deel ze allemaal krijgen. Iedereen heeft al grootste toekomstplannen waarvoor ze het verwachte grote bedrag zullen aanwenden. Deel 3 is behoorlijk (k)luchtig, deels misschien door de camping-setting. Bij vlagen grappig, soms ook erg flauw.
Knap is dat deel 4 geheel anders van toon is. In een sobere setting staat weduwe Rita, de familieoudste centraal. Haar rol wordt vertolkt door Marisa van Eyle, die dit deel bijna alleen draagt. Op nieuwjaarsdag 2000 komen enkele famileden haar opzoeken in het verpleegtehuis, al herkent ze ze maar met moeite. Sommige (al dan niet overleden) verwanten uit het verleden staan scherper op haar netvlies. In de volgende scènes roept Rita ze een voor een als een soort schimmen naar voren. In hun gesprekken wordt de balans opgemaakt: huwelijken worden gevalueerd, nooit opgeloste familiepuzzels ontrafeld. Hoewel dit laatste deel waarschijnlijk het minst toegankelijke van de vier is, vond ik dit wel het meest interessante gedeelte, een waardig slot aan een onderhoudend feuilleton.
Voor theaterliefhebbers met een groot uithoudingsvermogen: vanaf eind augustus worden alle delen achter elkaar gespeeld in de Marathon Avenier.
