Een van de boeken die ik op vakantie (eindelijk) las was ‘Amsterdam’ van Ian McEwan, waarmee hij in ’98 de Booker Prize won. Zoals ik van McEwan gewend ben is ook deze roman een knap verteld verhaal met verrassende wendingen. Alleen het begin is al veelbelovend: ‘Amsterdam’ opent met de crematie van Molly, waar niet alleen haar man George, maar ook al haar minnaars verzameld zijn…
Vervolgens ontspinen er zich heel wat ontwikkelingen en intriges rond Vernon, hoofdredacteur van een krant met dalende oplagecijfers, de gevierde componist Clive die aan zijn grote meesterwerk werkt en de controversiële minister Garmony die zijn invloed verder hoopt uit te breiden.Ondanks de titel spelen alleen de laatste bladzijden zich af in onze hoofdstad; waarom dat zal ik niet verklappen. Grappig om de observaties te lezen van hoofdpersoon Clive (en McEwan zelf?) te lezen over Amsterdam:
"While he was crossing the bridge it came back to him, what a calm and civilized city Amsterdam was.
[...]
So consoling, to have a body of water down the middle of a street. Such a tolerant, openminded, grown-up sort of place: the beautiful brick and carved timber warehouses converted into tasteful apartments, the modest Van Gogh bridges, the understated street furniture, the intelligent, unstuffy-looking Dutch on their bikes with their level-headed children sitting behind. Even the shopkeepers looked like professors, the street sweepers like jazz musicians. There was never a city more rationally ordered."
De epiloog doet echter een dubbele bodem vermoeden:
"Ah," George sighed at last. "The Dutch and their reasonable laws."
"Quite," Garmony said, "When it comes to being reasonable, they rather go over the top."
