Door een speling van het lot bezoek ik deze maand vier zondagen op rij een voorpremière. Ditmaal werd mij Baciami Ancora van Gabriele Muccino voorgeschoteld. Deze film laat zien hoe het de hoofdpersonen uit L’ultimo bacio tien jaar later vergaat. Die voorganger ken ik niet, maar dat zit het kijkplezier niet in de weg.
‘Kus me nog een keer’ is een type film dat ik kan waarderen, net als Les petits mouchoirs die ik vorige week zag: je krijgt een inkijk in het leven van een groep vrienden, die allemaal worstelen met de kloof tussen hun dromen en de dagelijkse realiteit.
Carlo (gespeeld door Stefano Accorsi, die me aan Jacob Derwig doet denken) is een goed voorbeeld: een succesvolle baan en volop aandacht van vrouwen, maar toch heeft hij een midlifecrisis op zijn 37e en wil hij eigenlijk alleen zijn (bijna) ex-vrouw terug. En in Baciami Ancora zijn er heel wat meer types die complexe relaties hebben of zoek zijn naar zingeving van hun leven.
Een echte topper in het genre vond ik Baciami Ancora niet, daarvoor komen sommige personages en verhaallijnen niet genoeg tot leven. Maar het is zeker geen straf om bijna 2,5 uur van een zondagmiddag aan deze film te besteden.