De weken vliegen even voorbij zonder veel log-energie. Ook van lezen komt het weinig. Een boek ter hand nemen doe ik voornamelijk in bad. Dan kies ik meestal voor een oudere pocket (die wat spatjes mag oplopen) van een vrij luchtige aard (het moet wel ontspanning blijven). Deze week beleefde ik zeer veel plezier aan Remco Camperts Eetlezen.
Vermoedelijk had ik het boekje al veel vaker gelezen. Of waren de verhalen gewoon zo tijdloos? Hoewel deze gebundelde Volkskrant-columns ruim 20 jaar oud zijn en geschreven zijn door iemand van een andere generatie, was het voor mij één groot feest der herkenning.
Campert schrijft rake obervaties over dwangmatig willen lezen tijdens het eten (desnoods van etiketten), het krijgen van ongewenste cadeaus, niet nee kunnen zeggen, opstaan met tomeloze energie maar zonder doel, meelopen in demonstraties, meelijwekkende baby’s, het kopen van een winterjas, vage gesprekken (“Heb je Dinges nog gezien?”), etc.
Zelfs bij de absurdere gedachtekronkels dacht ik nog: “heb ik laatst ook niet zoiets gedroomd?”. Ik zou kunnen proberen wat van de grappigste stukjes na te vertellen (bijvoorbeeld de schets van een gezin zonder manieren of hoe het zou zijn als de reis Groningen-Amsterdam een dag en een nacht zou duren). Veel meer plezier beleeft u natuurlijk aan het zelf lezen van deze goedkoop te verkrijgen bundel (al dan niet tijdens het eten of in bad).