Vooruit, nog één stukje over Berlijn dan. Ik dwaalde wat door een mij onbekend stukje stad en kwam in een prettig parkje terecht (achter het Märkische Museum). Tot mijn verrassing stuitte ik daar op drie bruine beren: Schnute, Maxi en Tilo! Zo’n ouderwetse berenkuil zie je niet vaak meer, dit exemplaar is al sinds 1939 in gebruik.
Tsja, echt veel ruimte hebben de drie niet, gelukkig is er wel een binnenverblijf bij.Waarschijnlijk wordt de ‘Bärenzwinger’ in stand gehouden omdat de beer al eeuwen het symbool van de stad is en het stadswapen en allerlei monumenten siert. Het is ook niet toevallig dat je Beren kunt winnen op het filmfestival van Berlijn. Overigens zie je momenteel door de hele stad exemplaren van de vrolijke, bonte ‘Buddy Bears‘.
Nederland heeft ook diverse berenkuilen gekend. Het waarschijnlijk bekendste exemplaar stond vanaf 1920 in Maastricht. In 1992 verloor de kuil zijn functie, toen stadsbeer Jo van zijn oude dag mocht gaan genieten in het Berenbos van Ouwehands Dierenpark. Daarna was het een tijdje het domein van junkies, nu staat er een (omstreden) kunstwerk van Michel Huisman met 15 beelden van (uitgestorven) dieren.
Bij de Utrechtse Bere(n)kuil denken de meeste mensen aan het gelijknamige verkeersknooppunt (of het jeugdtheaterhuis en de camping met die naam). De rotonde heeft geen verleden als berenverblijf, maar schijnt zo genoemd te zijn omdat de ronde kuil in het midden aan een berenkuil deed denken. Een paar jaar geleden zijn er tegeltableaus in de fietstunnels aangebracht met beren erop.
