Drie nieuwe ervaringen tegelijk: ik bezocht theater De Kom in Nieuwegein, waar theatergroep Suburbia een toneelstuk van Yasmina Reza speelde.
Suburbia voert jaarlijks drie stukken uit, waarvan twee in hun thuisstad Almere en één reisvoorstelling. Momenteel trekt het gezelschap door het land met ‘De god van de slachting’ van Reza. Eerder had de Française (van Iraans /Hongaarse ouders) internationaal succes met het toneelstuk Art en met een literair dagboek over Nicolas Sarkozy. Het interessant klinkende plot en de sterke cast (met o.a. Tjiske Reidinga) waren genoeg reden om de sneltram naar Nieuwegein te nemen.
Het decor is eenvoudig (een huiskamer), de dialogen van Reza zijn helder, alles draait om het samenspel van de acteurs. Het uitgangspunt: een jongetje van elf heeft twee tanden uit de mond van een leeftijdsgenoot geslagen met een stok. De ouders van de ‘dader’ (Marcel Hensema en Tjitske Reidinga) gaan op bezoek bij de ouders van het ‘slachtoffer’ (Reinout Bussemaker en Roos Ouwehand). Als nette, volwassen mensen evalueren de twee echtparen de gebeurtenis. Zij nemen daarbij aanvankelijk alle beleefdheidsvormen in acht. De discussies over opvoeding en beschaving worden echter steeds verhitter. De echtparen ruziën niet alleen met elkaar, maar ook onderling, zodat iedereen er tenslotte alleen voor staat.
‘De god van de slachting’ is een komisch stuk, vooral omdat de reacties van de personages over-the-top zijn. Het ene verwijt leidt tot een nog grotere beschuldiging. Het dunne laagje beschaving blijkt makkelijk te verbreken en de personages laten zich volkomen gaan (zeker wanneer de fles whiskey snel leger wordt). Vooral de droog-komische bijdragen van Tjitske geven het stuk een kluchtig karakter. Ze is ondermeer verantwoordelijk voor een van de betere theatrale kotsscènes. Opvallend vond ik dat ik dan weer sympathie voor de een, dan weer voor de ander voelde, zonder partij te willen kiezen. Het is duidelijk dat niemand de waarheid in pacht heeft.
Samen met het publiek in De Kom heb ik volop gelachen, deels vanwege de humor in het stuk, deels om ongemakkelijke gevoelens van herkenning (dit gold vast speciaal voor ouders) weg te lachen.
