Ik lees graag debuten, hopende zo nieuwe leuke schrijvers te ontdekken. Valt het boek tegen voor een eersteling, dan is dat het excuus. Is het boek wel de moeite waard, dan heb je toch weer een leuke auteur ontdekt. Bij uitgeverij Cossee is onlangs Boven is het stil (goede titel trouwens!!) verschenen van Gerbrand Bakker, in eerste instantie exclusief in Schagen bij Boekhandel Plukker, gelukkig nu ook in de periferie van Nederland.
Boven is het stil is een fantastische roman, die iedereen moet lezen! Goed, dat hebben we gehad. Het verhaal gaat over Helmer, een boer, die samen met zijn vader in een huis leeft. Op jonge leeftijd is de broer van Helmer, Henk, door een auto-ongeval om het leven gekomen. Dit ongeluk heeft een schaduw geworpen op het leven van Helmer. Hij heeft de boerderij over moeten nemen en is zijn zieke vader blijven verzorgen. Maar nu is het tijd om een frisse wind door het leven te laten waaien. Vader verhuist naar een kamertje boven en de oude spullen worden verbrand of opgeslagen. Een verfje hier, een nieuw kleedje daar. Maar ook verder begint het te kriebelen: is dit wel de plaats waar Helmer oud wil worden?
Als Riet, de oude geliefde van zijn broer Henk contact opneemt, gaan er concreet dingen veranderen. Er komt een knecht op de boerderij die onderhuidse (seksuele) spanningen veroorzaakt. Ook de bedoelingen van Riet zijn niet geheel duidelijk. En daar hebben we de kracht van de roman te pakken: we lezen een ogenschijnlijk eenvoudig verhaal, maar onderhuids voelen we aan alle kanten spanningen. Tussen Helmer en de knecht en tussen vader en Helmer.
Bakker is een meester in het weglaten, zodat ook tussen de regels veel ruimte gelaten wordt voor eigen interpretatie. Wat dat betreft is de vergelijking, die ook in De Volkskrant werd getrokken tussen Bakker en Esther Gerritsen terecht. Er staat meer dan dat er staat. En dat maakt deze roman zeer de moeite waard. Bovendien worden we getrakteerd op zeer rake en rijke beschrijvingen van natuur, de dieren en de emoties die deze omgeving oproept. Tommy Wieringa noemt zichzelf, op de buikband van dit boek, na het lezen van Boven is het stil, niet meer de beste schrijver van Nederland. En dat lijkt me niet meer dan terecht!
