Onlangs las ik (op het helaas recent gesloten Typecapy) dat er een nieuwe film van Jim Jarmusch uit was. Van deze regisseur heb ik al diverse films erg kunnen waarderen, dus ik was benieuwd naar zijn nieuwste creatie. Ik was de titel Broken Flowers al wel eerder tegengekomen, maar wist alleen dat Bill Murray de hoofdrol speelde, met wie ik ‘niet zoveel heb’. Ik voeg hier onmiddellijk aan toe dat ik nog steeds ‘Lost in Translation’ niet heb gezien (schande!), waardoor mijn (flauw-komische) beeld van Murray niet helemaal actueel is.
In ‘Broken Flowers’ speelt Bill Murray een vijftiger (Don Johnston) die goed heeft geboerd in de IT-business. Hij heeft geld zat, maar verder maakt hij een afgestompte indruk door langdurig ongewassen op de bank te hangen. Don (door anderen Don Juan genoemd) is eeuwig vrijgezel, aan het begin van de film wordt hij weer eens verlaten door een jongere vriendin. Kinderen heeft hij niet, althans, tot hij een roze envelop ontvangt. Volgens de anonieme met rode inkt getypte brief heeft Don 19 jaar geleden een zoon verwekt, die nu naar hem op zoek is.
Don reageert in eerste instantie op zijn gebruikelijke lamlendige manier. Zijn Ethiopische buurman Winston, die als hobby graag voor detective speelt, is enthousiaster. Hij spoort Don aan om na te denken wie van zijn exen de afzender kan zijn. Vervolgens stelt Winston een uitgebreid reisschema langs de potentiële moeders op en voordat Don het allemaal beseft zit hij in het vliegtuig.
De film ontwikkelt zich tot een roadmovie waarin Don vier vrouwen uit zijn verleden opzoekt. Hij neemt hierbij de aanwijzingen van Winston in acht (let op typemachines met rode inkt, neem altijd een bos roze bloemen mee voor de vrouwen) in de hoop de moeder van zijn kind te vinden. Onderweg in de huurauto’s draait Don de cd met Ethiopische muziek die Winston hem heeft meegegeven, wat voor een lekker sfeertje zorgt.
Voor Jarmusch’ begrippen is de film misschien iets luchtiger en toegankelijker dan gebruikelijk, maar beslist de moeite waard. ‘Broken Flowers’ is specifiek voor Bill Murray geschreven, en hij overtuigt zeker in deze rol van zwijgzame ‘grumpy old man’. Bij vlagen is de film erg komisch, vooral de scènes met de energieke buurman Winston zijn grappig. Verder is het leuk om te zien wat er van de ex-geliefden is geworden en hoe ze van elkaar verschillen. De ene oude vlam bespringt hem direct, terwijl hij met de ander totaal geen ‘klik’ meer heeft. Van de idealen en passies van de meeste vrouwen is niet veel terecht gekomen, zoals de hippievrouw die nu in onroerend goed doet en in een steriele prefab designwoning leeft. Dit geeft ‘Broken Flowers’ een duidelijk melancholisch tintje.
