Brooklyn dwaasheid

[[image:auster2.jpg::right:0]] Eind jaren ’80 wees een vriend me op The New York trilogy van de onbekende Amerikaan Paul Auster. De roman maakte diepe indruk en is nog steeds een van mijn favoriete romans. De manier waarop Auster “gewone” literatuur en de klassieke spionageroman combineert, de prachtige fantasievolle verhaallijnen en de “toevalligheden” waar Austers romans vol mee zitten, boeien me tot op de dag van vandaag. Inmiddels is de vriendschap verwaterd en is Paul Auster doorgedrongen tot de eredivisie van de Amerikaanse literatuur. Zijn nieuwe roman (Brooklyn follies ofwel als Brooklyn dwaasheid in vertaling verschenen bij uitgeverij de Arbeiderspers) staat weer vol met in elkaar verweven verhalen, in het leven mislukte personages en ditmaal speelt een groot deel van het verhaal zich af in een tweedehands boekwinkel. Altijd leuk!

Met de openingszin “Ik was op zoek naar een plek om rustig dood te gaan” heeft Auster me met zijn nieuwe roman al meteen te pakken. Deze zin wordt verzucht door de hoofdfiguur Nathan Glass, die na een mislukt leven Brooklyn opzoekt om daar rustig het eind van zijn leven af te wachten. Hij wil nog eenmaal een “meesterwerk” afleveren en dat moet het Boek van menselijke dwaasheid worden: een encyclopedie-achtig verslag van alle mogelijke menselijke fouten, gekkigheden en stommiteiten. In Brooklyn ontmoet Glass in een antiquariaat zijn neef Tom , die hij al jaren niet heeft gezien. Deze ontmoeting zet een stroom van andere gebeurtenissen in gang die ik niet zal verklappen. Maar zoals in een echte Auster-roman worden we van het ene verhaal in het andere gezogen en net als we dat verwerkt en begrepen hebben staat er alweer een nieuwe wending te wachten. In Brooklyn dwaasheid buitelen de verhalen letterlijk over elkaar heen en hier zie ik dan ook een klein minpuntje. Waar bijvoorbeeld in Orakelnacht de verhalen in elkaar grijpen en elkaar een extra dimensie geven, zijn in Brooklyn dwaasheid de verhalen meer gelijk geschakeld en volgt het ene verhaal het andere op, zonder dat er verdieping optreedt. Maar nog steeds heeft Paul Auster het talent om gewone verhalen van gewone mensen te registreren of te bedenken en ze te verweven tot een prachtig literair werk dat zeer de moeite van het lezen waard is.

2 reacties