Ja, ik had dinsdag het weerbericht gelezen. Maar ik dacht: het zal mijn tijd wel duren. Ik was best toe aan een verkoelende stortbui. Maar moet dat nu net tijdens het half uur dat ik van m’n werk naar huis fiets? Als ik een top 10 maak van de keren dat ik het ergst ben natgeregend komt de bui van gisteren met stip nieuw binnen. Had je me met kleren aan in een zwembad gegooid, was ik net zo doorweekt geweest.
Anderhalve week geleden was ik ook flink nat in Rome.
We kwamen net bij de Sixtijnse kapel vandaan. Vanwege de brandende zon wilden we niet te veel lopen, dus namen we de metro naar het Piazza de Popolo. We hadden het plein nog maar kort bewonderd toen de wolkenlucht opeens heel donker werd. Een tropische moesson brak los.
Snel renden we naar de dubbelkerk aan het plein om te schuilen. De kerk was dicht, maar we konden, samen met veel lotgenoten, onder het voorportaal schuilen. Hier waande de compacte menigte zich veilig. We hadden echter buiten de plotselinge windstoten gerekend. Ongenadigd hard kwam de wind van links door het portaal gewaaid, bakken water met zich meevoerend. Iedereen vluchtte naar rechts. Nog geen minuut later viel een windstoot ons in de rug aan.
Weer zocht de menigte een veilig heenkomen. Deze chaotische dans van mensen, wind en regen herhaalde zich nog diverse keren. Een enkeling sprintte naar het restaurant aan de overkant, dat al snel overvol raakte. Een paar overmoedige jongeren wandelden bedaard over het plein, alsof het noodweer hun niet kon deren. Straatverkopers, die tien minuten eerder nog zonnebrillen aanboden, kwamen nu met paraplu’s op de proppen. Eindelijk ging de kerk open en konden we opdrogen voor het altaar.
Een half uur later klaarde de lucht wat op en gingen we verder. Het motregende licht toen we de Spaanse trappen bereikten. Toch moest en zou iedereen hier op de foto, dan maar met paraplu.
1 reactie
Volgens mij is het in tijden niet zo rustig geweest op de Spaanse trappen tijdens het hoogseizoen