Marie-Antoinette, schandaalkoningin van de Franse revolutie, vermaard om haar gaffe “als het volk geen brood heeft, eet het toch cakejes”, berecht onder de guillotine. Genoeg materiaal voor een Frans kostuumdrama met woedende menigten, hofintriges en gecompliceerde rococomuziek. Misschien was dat de reden dat enkele Franse critici de nieuwe film van Sophia Coppola met geboe begroetten (al schijnt dat een vast gebruik van Franse critici te zijn).
Het grootste gedeelte van de film speelt zich af op het landgoed Versailles, Kirsten Dunst is een puber en de muziek is voor de helft modern (o.a. New Order). Desondanks heb ik me prima vermaakt.Met de opening is de toon meteen gezet. De Gang of Four knalt door de boxen en de credits zijn gezet in de typografie van de Sex Pistols (Never Mind the Bollocks). Coppola toont ons een prinsesje aan het Oostenrijkse hof, dat weggestuurd wordt naar Frankrijk. Onderweg wordt ze gedwongen afstand te doen van alles wat ze heeft, om haar eerste stappen te zetten in een vijandig hof. Alle blikken zijn op haar gericht — en het duurt erg lang voor ze in Frankrijk voor het eerst haar mond opendoet.
Coppola maakt de eenzaamheid van het jonge meisje duidelijk door moderne muziek te laten horen — in plaats van een personage uit de geschiedenisboeken is Kirsten Dunst een twintigste-eeuwse puber die in een vervreemdende omgeving terechtgekomen is. Het glas van haar reiskoets had net zo goed een autoruit kunnen zijn. Dat is tegelijk de verdienste van de film — de muziek maakt duidelijk dat het geen kostuumdrama wordt, maar je wordt uitgenodigd met nieuwe, menselijke ogen, naar het zo decadente hofleven te kijken.
Die decadentie heeft de regisseuse overigens volledig uit kunnen beelden. Taarten van fameuze Britse chefkoks, schoenen van Manolo Blahnik, weelderige kostuums — Coppola had klaarblijkelijk een budget dat kon wedijveren met de schatkist van de Zonnekoning. Dankzij het grote succes van Lost in Translation – dat overigens een vingeroefening was tijdens haar voorbereidingen voor Marie-Antoinette – kreeg ze veel meer armslag. Je vraagt je af of deze rijkdom haar op enig moment het gevoel heeft gegeven dat ze zelf een soort Marie-Antoinette was. In elk geval komt de zwier én de armoe van het Franse hof kristalhelder over. Dat daarbij de armoede van het Franse volk niet naar voren kwam, is een duidelijke keuze. Ze stelt dat Marie-Antoinette waarschijnlijk nooit het grimmige leven van het leven buiten het hof heeft gekend. Dat maakt haar einde een bizarre speling van een onbegrijpelijk lot.
