Soms heb je spijt dat je iets gemist hebt, of dat andere mensen iets niet hebben kunnen meemaken. Dat is vaak zo met theater — als het voorbij is, is het meestal ook echt over.
Maar soms — doen ze een reprise. Ook zo met de briljante versnijding van ’t Barre Land en Cie. Marius van twee stukken van Wilde.
Het is alweer drie jaar geleden dat de komedie De Ideale Ernst of Het Belang van een Echtgenoot op de planken stond — maar ik herinner me dat ik dacht: “Het kàn! Je kunt hilarische komedie spelen op het toneel! Dat je pijn in je buik hebt van het lachen!” Om die reden troonde ik mijn lief mee naar een voorstelling die dan wel een tikkeltje lang duurde (20.30-23.30), maar elke seconde kon boeien.
Het stuk opende met een flauwe Florentijnse komedie, van het papier af gespeeld (zoals ’t Barre Land wel vaker doet): een nogal dubbelzinnig gesprek tussen vrouw, minnaar en echtgenoot. Hiermee werd het publiek klaargestoomd voor het echte werk.
Oscar Wilde heeft zijn twee populairste stukken (De Ideale Echtgenoot en Het Belang van Ernst) in de fin-de-siècle geschreven. Zelf de belichaming van de dandy stouwt hij zijn personages vol met paradoxale volzinnen en sublieme oneliners (“Rookt u?” “Dat kan ik niet ontkennen” “Goed, een man moet altijd wat om handen hebben”). Op zich is dat al garantie voor een vermakelijke avond.
Wat de twee theatergezelschappen echter van het stuk maken, schiet het vermakelijke ver voorbij. De twee stukken draaien om persoonsverwisselingen en mensen die net op het juiste moment niet op de juiste plek zijn. Door de twee stukken door elkaar heen te spelen maakt de troupe de verwarring compleet — je kunt alles volgen, maar dan op het puntje van je stoel. Als dan het gezelschap op stoom is, zichtbaar geniet van het samenspelen, en met perfecte timing elkaars voorzetjes inkopt, is een daverend succes verzekerd.