De muziek van de Nits heb ik altijd kunnen waarderen, zonder hun carrière heel aandachtig te volgen. Af en toe had de band rond Henk Hofstede een opvallende single (zoals Nescio, Sketches of Spain of In the Dutch mountains). Doorgaans is de Nits meer een albumgroep, waarvan ik bijvoorbeeld Omsk (1983) en Hat (1988) bijzonder kon waarderen. Ik was benieuwd naar hun nieuwste album Les Nuits, dat ik tot mijn genoegen van de Sint cadeau kreeg.
“Les Nuits” is naar verluidt het 19e studio album van de Nits en is verpakt in een fraai uitvouwbaar digipack. De titel is afgeleid van de manier waarop de (talrijke!) Franse fans de bandnaam uitspreken. Anno 2005 is de kern van de Nits gereduceerd tot een trio, dat naast zanger/tekstschrijver Hofstede en drummer Rob Kloet bestaat uit de recent teruggekeerde toetsenist Robert-Jan Stips. De band wordt aaangevuld door verschillende gasten, waaronder het klassieke Mondriaan Kwartet.
De muziek is zoals gebruikelijk bij de Nits niet onder één noemer te vangen en beweegt zich ergens tussen pop, folk en chanson. De strijkers zorgen voor extra veel sfeer in de toch al stemmige luisterliedjes. Met name het deels Franstalige titelnummer en ‘The eiffel tower’ vind ik erg fraai en verdienen het afgezaagde predikaat ‘filmisch’. Het album kabbelt echter niet melancholiek naar het einde toe, af en toe word je opgeschrikt door een uitbundiger nummer, zoals het fanfare-achtige ‘The red dog’ en de Beatlesque popsong ‘The wind-up bird’.
Het hart van het album wordt gevormd door een trilogie van nummers over de moord op Theo van Gogh: ‘The launderette’, ‘The pizzeria’ en ‘The key shop’.
Hofstede in het AD: “Ik heb geprobeerd de sfeer te vangen van de omgeving en de straat waarin Theo van Gogh stierf . Ik deed daar altijd boodschappen – de wasserette, de pizzeria en de sleutelwinkel. Die nachtmerrie van de moord, zó dichtbij, bijna op je eigen stoep, heb ik afgezet tegen het leven dat gewoon verder gaat. Dat maakt het ook zo wreed.” Muzikaal zijn deze drie liedjes relatief opgewekt, ondanks het sombere thema. Vooral de single ‘The key shop (war and peace’) is een fraai melodieus liedje, extra mooi door de vrouwelijke co-vocalen (video: live bij Barend en Van Dorp).
Voor mij onverwacht een van de mooiste albums van het jaar, met veel sfeer, goede songs, originele teksten en genoeg muzikale verrassingen. De Nits laten horen dat ze nog steeds eigenzinnig en de moeite waard zijn. Omdat ik “Les nuits” een mooi album vind en de band nog nooit live zag, heb ik maar meteen kaartjes besteld voor een theateroptreden, waar ik nog wel enkele maanden geduld voor moet hebben…
Overigens, de eerste LP van de Nits ging nog voor een leuk prijsje weg op eBay deze week…
