Droompop 2

Toevalligerwijs dit weekend hetzelfde concert van The Cranes bezocht als een andere medewerker van de site. In tegenstelling tot Hans ben ik The Cranes niet uit het oog verloren na het optreden in het voorprogramma van The Cure, maar ben ik ze vrij actief gaan volgen.

Midden jaren ’90 zegde The Cranes de shoegazerperiode enigszins vaarwel en kwamen ze op de proppen met vrij toegankelijke popliedjes die gedomineerd werden door de akoestische gitaar van Jim Shaw. Nummers als Jewel en Everywhere stammen uit deze periode. Steeds meer integreerde de groep electronische elementen in hun nummers en de akoestische gitaar verdween naar de achtergrond. Hun album Future songs is daar een voorbeeld van. Onlangs verscheen Particles & waves, het derde album op het label DADA. Live bouwde de groep een behoorlijke reputatie op vooral door het gevarieerde songaanbod. Nog steeds spelen ze veel oude nummers afgewisseld met recente liedjes.
Het concert in Ekko kwam wat mij betreft wat tam op gang en ik was een beetje bang dat het een saaie benoening zou gaan worden. Maar gelukkig kwam de inspiratie er na enkele nummers goed in. Een belangrijke rol daarin speelde in mijn ogen de drummer van de band. Het leek wel alsof hij iedereen op sleeptouw nam en hij drumde tot zijn polsen murw gespeeld waren. Een goede afwisseling van oud werk waarin de gitaren gierden dat het een lieve lust was (Lilies!!) en nieuwe nummers waarbij het ritme bepaald werd door de drums. Vooral het Franstalige titelnummer van de laatste cd vond ik erg mooi. De band was niet van het podium te schoppen, zelfs nadat de dj de muziek alweer had gestart kwamen ze nog terug. Ik was wederom erg onder de indruk!