Enige tijd geleden ging ik vanuit een stripfascinatie naar een blockbuster van jewelste: de zoveelste Batmanverfilming was uit. Ditmaal was het Dark Knight, en het duistere thema werd nog overschaduwd door de dood van de sterspeler. Dat was niet hoofdrolspeler Christian Bale, maar Heath Ledger, die zijn laatste rol als The Joker vertolkte. Bale was nu niet de psycho, zoals in American Psycho (binnenkort trouwens een musical), maar Ledger, die op subtiel sadistische manier de show steelt.
Grappig genoeg had ik zojuist twee Batman verzameldelen gekocht: The Long Halloween (want: toch in de top 25 beste Batman-verhalen) en Dark Victory. Ik had zin in lekker artwork en een makkelijk verhaal. Dat eerste lukte prima, maar dat laatste viel wat tegen (of mee, eigenlijk), want het verhaal was behoorlijk gecompliceerd. Het grote voordeel van het feit dat ik de delen ettelijke malen had herlezen, was in elk geval dat de verhaallijn en de personages van Dark Knight mij vertrouwd overkwamen. En dat hielp om ook te genieten van wat er om Ledger heen gebeurde.
