In een veel te volle Melkweg speelde de jonge Engelse sensatie Editors (inderdaad zonder The) voor het eerst in Nederland als hoofdact. Het werd een wervelend optreden. Van het voorprogramma (Howling bells) kregen we nog slechts enkele klanken mee. Ze klonken als Bettie Serveert en/of Cranberries. Niet heel bijzonder dus.
De band rond zanger Tom Smith maakt muziek in de lijn van Interpol, Bloc Party en Hard-fi, gitaarpop dus met een flinke dosis jaren 80, maar ze geven daar een geheel eigen draai aan. Blikvanger is de al eerder genoemde zanger die zich beweegt als Ian Curtis van Joy Division met ritmegevoel of als het grotere broertje van Keith Caputo van Life of Agony.
In de Melkweg speelde Editors alsof ze al jaren meedraait. De bandleden waren zeer goed op elkaar ingespeeld en het plezier straalde ervanaf. Aangezien de band slechts een album heeft gemaakt (Backroom) duurde het optreden niet al te lang, maar in dit geval was dat absoluut geen bezwaar. Onder het mom: kort maar krachtig kwamen alle favorieten langs. Bullets, Lights en mijn persoonlijke favoriet Blood waren de hoogtepunten van de avond. Jammer dat de Melkweg zo volgepakt was dat je je amper bewegen kon. Dansen zat er niet bij, bier halen was zelfs onmogelijk! En toen we na afloop een kroeg binnenstapten voor het nodige vocht, knalden Editors ook daar uit de speakers.
