Een lange weg naar beneden (‘A long way down’), de laatste roman van Nick Hornby, heeft een opvallend uitgangspunt. Vier mensen besluiten los van elkaar om op oudejaarsavond zelfmoord te plegen. Ze ontmoeten elkaar op het dak van een ‘springflat’. Ik zal alvast verklappen dat ze die avond niet aan hun einde komen. In plaats daarvan vertellen de vier elkaar hun misère en vormen ze een onwaarschijnlijke ‘zelfmoordclub’.
De rest van het boek beschrijft vooral de achtergronden van de uiteenlopende personages (een gevallen tv-ster na een schandaal met een tienermeisje, een puberende dochter van een minister, een Amerikaanse pizzabezorger die geflopt is als muzikant, een alleenstaande vrouw die voor haar gehandicapte zoon zorgt) en hun worstelingen met het leven.
Na het originele begin komt het boek niet echt los. Het verhaal sleept zich een beetje voort en de personages spreken me ook niet erg aan. Een lange weg naar beneden heeft ook een minder sprankelende stijl dan ik gewend ben van Hornby.
De vorige boeken van Nick Hornby zoals ‘Fever pitch’, ‘High Fidelity’ en ‘About a boy’ las ik met meer plezier. Een vlotte schrijfstijl, veel humor, vaak ‘jongensonderwerpen’ uit zijn eigen belevingswereld als muziek, voetbal en meisjes versieren. In ‘How to be good’ werden de thema’s al wat volwassener en gebruikte Hornby tevens een afwijkend, vrouwelijk perspectief.
‘A long way down’ vind ik helaas zijn minst geslaagde roman tot nu toe. Hopelijk gaat de weg van zijn schrijverschap hierna weer omhoog.
