In de enorme hoeveelheid nieuwe titels die per jaar verschijnen wil er wel eens een boek niet de aandacht krijgen dat het verdient. Een liefde zonder verzet van Gilles Rozier is een boek dat dat beslist niet mag overkomen.
De roman vertelt over een ik-figuur (het geslacht blijft ongenoemd) die in Frankrijk leeft, tijdens de Duitse bezetting ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Deze hoofdfiguur balanceert op de rand van collaboratie en verzet: aan de ene kant vertaalt hij/zij teksten voor de nazi?s, aan de andere kant biedt hij/zij in de kelder onderdak aan een joodse man. In de kelder ontstaat een intense liefdesrelatie, die wordt gevoed door literatuur. De hoofdfiguur heeft in de kelder een collectie door Duitsland verboden boeken staan, waaronder Thomas Mann en Heinrich Heine. In de roman komen diverse passages voor uit deze boeken en er staan volop verwijzingen naar werken van Duitse auteurs. De oorlog verwoest gezinnen, doodt mensen. Literatuur houdt de mensen vast: ?Hield ik daarom zo van lezen? De mensen kunnen terugvinden op de plek waar ik hen had achtergelaten, ze bij een mouw pakken om te voorkomen dat ze verdwijnen??.
Wat de roman een extra dimensie geeft is dus het vertelperspectief. Wordt het geheel verteld door de ogen van een man of een vrouw? In eerste instantie was ik overtuigd dat het door een man verteld is, met name door de beschrijving van een verkrachtingsscène vrij aan het begin van het boek. De rauwheid en onbewogenheid waarmee dit is beschreven maakte het in mijn ogen onmogelijk dat een vrouw de verteller is. Maar hoe verder ik vorderde in het boek, steeds vaker begon de twijfel toe te slaan. De verteller is getrouwd met Claude, die uit de beschrijvingen wel een man moet zijn. En ik denk dat het in de jaren ?30 vrij ongebruikelijk was dat twee mannen met elkaar trouwden. Steeds meer aanwijzingen deden mijn mening wijzigen. Ook het feit dat de verteller leraar/lerares Duits is op een meisjesschool, maakt de suggestie dat het een man is onwaarschijnlijker.
Een onvergetelijke scène, en een scène die de inhoud van het boek prachtig samenvat, is die waarin de verteller naar de Gestapo moet komen, zoals zo veel joden in die tijd. Verlaat je de achteruitgang, dan is het niet best met je gesteld en ga je linea recta naar een van de kampen, maar verlaat je het gebouw aan de voorkant dan kan iedereen dus zien dat je een verrader bent en collaboreert met de Duitsers. Voor liefhebbers van prachtige liefdesverhalen: een aanrader, voor mensen die graag over literatuur lezen: een aanrader en voor mensen die over het grijze gebied tussen verzet en collaboratie iets willen lezen: een aanrader!