Van Houellebecq’s roman Elementaire deeltjes werden in Nederland tienduizenden exemplaren verkocht. Je zou denken dat een verfilming op veel belangstelling kan rekenen. Elementarteilchen van Oskar Roehler draait echter slechts in een paar middelgrote steden.
Ik zag hem vorige week nog net in de kleinste zaal van ’t Hoogt. Komt het omdat het een Duitse verfilming is? Of omdat de kritieken nogal wisselvallig zijn?
De regisseur verplaatste de setting naar Berlijn. De hoofdpersonen zijn wel herkenbaar: de wereldvreemde bioloog Michael, die onderzoek doet naar voortplanting zonder lichamelijk contact, en zijn halfbroer Bruno, die juist geobsedeerd is door vrouwen en seks. Beiden zijn het product van de vrije levensstijl van hun hippie-moeder, die zich nauwelijks met hun opvoeding bemoeide.
De levens van beide broers worden onverwacht door de liefde op hun gekop gezet. Zowel Bruno als Michael ontmoeten een grote liefde, maar in beide gevallen blijkt hun partner ernstig ziek te zijn, waardoor hun zorgeloze geluk van korte duur is.
Even spraakmakend als het boek is de film inderdaad niet. Het nihilistische cynisme dat van de pagina’s druipt, is verruild voor een scenario waarin de persoonlijke verwikkelingen van de personages centraal staan. Er is niet veel ruimte voor maatschappijkritiek en wetenschappelijk-filosofische bespiegelingen.
Het boek was ik vrij snel vergeten, als dramatisch-romantisch verhaal vond ik de film toch behoorlijk onderhoudend. De aanwezigheid van Moritz Bleibtreu (bekroond met een Zilveren Beer voor zijn rol als Bruno) en Franka Potente als Michaels vriendin was ook een pluspunt. Verwacht echter geen film die je bij de strot grijpt.
