Terwijl Nederland in de ban is van aanslagen en branden (beeldenstorm? godsdienstoorlog?), gaat het kleine persoonlijke leed gewoon door. Vorige week berichtte ik over een onverlaat die een vreemd slot om mijn fiets had gedaan. Gisteren had ik wederom problemen met mijn fiets in combinatie met een slot. Ditmaal was ik zelf volledig aansprakelijk, door mijn fietssleutel te verliezen.
We hadden een hapje gegeten in filmhuis a, daarna gingen we te voet naar filmhuis b om een film te bekijken. Na afloop van de film gingen we terug naar filmhuis a om onze fietsen te halen. De sleutel van mijn AXA-slot zat niet zoals gewoonlijk in m’n portemonnee. Ook zat hij niet in een jas- of broekzak of lag hij naast mijn fiets op de grond. Er waren een paar opties: hij was uit m’n portemonnee gevallen; ik had hem verstrooid los in die jaszak met die kapotte voering gedaan; ik had de sleutel in het slot laten zitten en iemand had de fiets vervolgens op slot gezet..
Met geen van de verklaringen schoot ik verder iets op. Ik ging in filmhuis a informeren of ze een fietssleutel hadden gevonden. het toeval wilde dat ze die dag twee zwarte AXA-sleuteltjes hadden gevonden! De ene was door een man opgehaald, de andere hadden ze nog bij de kassa liggen. Maar helaas, hij leek niet op de mijne. Zou die man soms de verkeerde sleutel hebben meegenomen? Ik droop maar af en kreeg gelukkig een lift achterop richting huis aangeboden.
Thuis gekomen vond ik verrassend snel twee reserve AXA-sleutels. Met de fiets van mijn partner ging ik terug naar de plaats des onheils. Sleutel 1 paste niet, die was kennelijk nog van mijn vorige fiets, waarvan ooit op Koninginnedag alleen het voorwiel was blijven staan. Sleutel 2 deed het gelukkig wel.
Nu moest ik weer naar huis met twee fietsen. Soms zie ik mensen nonchalant fietsen met een andere fiets aan hun hand, fluitend, klaarblijkelijk zonder enige inspanning. Dat vind ik best knap, want mij kost het doorgaans de nodige moeite. Uiteindelijk bracht ik de twee rijwielen en mezelf weer veilig thuis, nadat ik onderweg wel een paar keer moest stoppen. Maar die Utrechtse grachten zijn natuurlijk erg hobbelig en die fiets had een slag in zijn wiel en het was druk op straat en de kleine straatjes hebben moeilijke bochten…
3 reacties
Eén troost: het is mij nog nooit gelukt om met twee fietsen tegelijk te fietsen. Ik val altijd om. Je ziet weleens mensen zo heel soepeltjes met de rechterhand de andere fiets sturen, maar die hebben vast in een vorig leven in een rariteitenkabinet gewerkt, denk ik dan altijd.
Ook daar had die betonschaar weer van pas kunnen komen
Het moment, zeg maar, dat je voelt dat de ene fiets buiten je bereik gaat raken en je niet meer terug kunt, is best lastig!