Forever van regisseur Hedy Honigmann (ondermeer bekend van O Amor Natural) speelt zich af op de Parijse begraafplaats Père Lachaise. Deze sfeervolle lokatie met zijn rijke geschiedenis is geknipt voor een fraaie documentaire. Honingman heeft er een prachtige film van gemaakt.
Het mooie aan “Forever” is het ritme, de afwisseling. Sfeerbeelden van schilderachtige graven worden afgewisseld met ontroerende verhalen, waarin zowel bewonderaars van beroemde kunstenaars als gewone Parijzenaars die hun naasten gedenken centraal staan.
Ondanks het thema sterfelijkheid is het geen treurige film. Zowel de schoonheid van de beelden, de eeuwigheid van de kunst als de verhalen vol passie van de (over)levenden wekken een warm gevoel van melancholie op.
Een vrouw verzorgt wekelijks graven van dichters, een Koreaan is naar Parijs gereisd om een pak koekjes op het graf van Proust te leggen, een gids staat stil bij het vervallen graf van een vergeten chansonnière, een vrouw vertelt over haar man die ze verloor aan een wespensteek, een Chinese probeert piano in de geest van Chopin te spelen, een oude vrouw bezoekt haar man die vlakbij Jim Morrison ligt (“heeft hij tenminste altijd aanloop”).
Forever won een Gouden Kalf, maar de film is ook bekritiseerd om zijn overdaad aan esthetiek en effectbejag. Bij mij raakt Honigmann in ieder geval een gevoelige snaar.
Over Utrechts fraaiste begraafplaats is naar mijn weten nog geen film gemaakt. Wel is er zojuist een boek van Edwin Maes verschenen, getiteld Soestbergen, Utrechts aardse paradijstuin.
