Gegen die Wand

‘Gegen die Wand‘ van regisseur Fatih Akin is een drama dat zich afspeelt in de Turks-Duitse gemeenschap in. Het is niet bepaald een vrolijke film, maar wel een boeiend en bij vlagen aangrijpend verhaal. Cahit en Sibel ontmoeten elkaar in een kliniek, waar ze allebei zijn opgenomen na mislukte zelfmoordpogingen. Niet echt een basis voor een stabiele relatie…

Sibel wil zich losmaken van haar strenge Turkse familie, die haar weinig ruimte laat voor een losbandige levensstijl. Om aan de benauwende controle te ontsnappen haalt ze Cahit over tot een ‘verstandshuwelijk’. Cahit op zijn beurt heeft de dood van zijn vrouw niet verwerkt en zoekt zijn toevlucht in sigaretten, lijntjes coke en bier, heel veel bier.

Het huwelijk tussen Sibel en Cahit, beiden van Turkse afkomst maar behoorlijk verwesterd, wordt als een zakelijke transactie afgesloten. Voor de buitenwereld zijn ze een echtpaar, maar ze gaan niet met elkaar naar bed en leven als ‘huisgenoten’. Onvermijdelijk springt er toch een vonk over tussen de suïcidale Sibel en de 20 jaar oudere Cahit, die er uitziet als Nick Cave op een hele slechte dag. Ze worden jaloers op elkaars affaires en gaan steeds meer voor elkaar voelen. Maar een gelukkige liefdesrelatie zit er niet in. De dramatische gebeurtenissen volgen zich snel na elkaar op…

‘Gegen die Wand’ viel in de prijzen op het filmfestival van Berlijn en kreeg ondermeer een Gouden Beer voor ‘beste film’. De film genereerde ook veel publiciteit omdat onthuld werd dat hoofdrolspeelster Sibel Kekilli een acteerverleden had in erotische films. Dit doet niets af aan haar acteerprestaties in ‘Gegen die Wand’, waarin ze overigens ook met de nodige mannen het bed in duikt. Gaandeweg de film ging ik steeds meer met de personages meeleven, zelfs met Cahit, die eerst maar als een norse zuipschuit overkomt. Ik bleef ook hopen op een min of meer happy end tijdens de ‘epiloog’ in Istanbul.

Overigens is er voor muziekliefhebbers ook het nodige te genieten in ‘Gegen die Wand’. Natuurlijk passeert er veel traditionele Turkse muziek de revue. Zo zie je als een soort intermezzo’s geregeld een Turks muziekcombo spelen aan de Bosporus. Een leuk contrast is de alternatieve jaren ’80 muziek waar Cahit van houdt. In de auto draait hij Depeche Mode, in de disco luistert hij naar de Sisters of Mercy (feat. Ofra Haza), aan zijn deur hangt een poster van Siouxsie en zijn psychiater citeert The The. Blijf ook even zitten tijdens de aftiteling, want dan kun je de sterke en toepasselijke Talk Talk-cover ‘Life’s what you make it’ horen, waarschijnlijk het motto van de film. Uitvoerende is een band genaamd Zinoba, wiens zanger net als Bono klinkt.