De drie Gouden Kalveren op het Nederlands Film Festival en de fraaie poster maakten me nieuwsgierig naar Guernsey, de tweede film van Nanouk Leopold (na Îles flottantes). Het thema van de film wordt al snel duidelijk. Het onvermogen tot communiceren ligt ten grondslag aan bijna elke scène. De complete dialogen van Guernsey passen dan ook op één A4’tje. Emotionele stormen woeden in het binnenste van de hoofdpersonages, maar niemand uit zijn gevoelens.
Vooral Anna, een subtiele (en terecht bekroonde) rol van Maria Kraakman, is een nogal zwijgzaam type. Op het oog lijkt ze het goed voor elkaar te hebben. Een leuke man (een rol van Fedja van Huêt), een jong zoontje, een ruim nieuwbouwhuis, interessant werk waarvoor ze veel reist (iets met een irrigatieproject in Guernsey). Toch lijkt ze niet lekker in haar vel te zitten. Dit verergert na een traumatische gebeurtenis: ze ontdekt de volkomen onverwachte zelfmoord van een collega in Guernsey. Hier praat ze echter met niemand over, zelfs niet met haar man.
Ondertussen begint Anna zich steeds raadselachtiger en wantrouwiger te gedragen. Ze bespiedt haar man als hij naar zijn werk gaat of met hun zoontje de speeltuin bezoekt. Al zijn handelingen lijken opeens verdacht. Het lijkt alsof Anna haar eigen leven van een afstand beschouwt en analyseert. Verder krijgt Anna een conflict met haar zus (Johanna ter Stege), die haar verwijt niets te doen als hun vader het ouderlijk huis verkoopt en met zijn nieuwe liefde in een tropisch belastingparadijs gaat wonen.
Guernsey is een film met veel sfeer. Het stille spel van de acteurs is beslist mooi. De kijker moet wel accepteren dat veel beelden raadselachtig blijven en niet alles in woorden wordt verklaard. Ik moet eerlijk zeggen dat de zwijgzaamheid van Anna me regelmatig op de zenuwen begon te werken. “Gooi het eruit meid!”, schreeuwde ik naar het filmdoek. Maar Anna hoorde me niet en bleef veelbetekenend voor zich uit staren…
