Bij zijn vorige roman Afgunst werd Arie Storm betiteld als de nieuwe Brusselmans. Toen vond ik de beschrijving redelijk in de richting komen: met het verschijnen van Gevoel, de nieuwe Arie Storm, is deze betiteling absoluut niet meer van toepassing. De humor heeft plaats gemaakt voor gekte.
De hoofdfiguur uit Gevoel lijkt veel overeenkomsten te hebben met de echte Arie Storm. Woont ook in Amsterdam, liefhebber van Nabokov, heet Arie Storm en worstelt met een nieuwe roman. Bovendien is zijn vader zojuist overleden en is hij gestopt met roken. We lezen en denken mee met deze man. De gedachten van deze man worden veel herhaald en langzaamaan bekruipt je het gevoel dat het personage gek aan het worden is. Kleine gebeurtenissen worden opgeblazen, een gevoel wordt een spook, een telefoongesprek wordt een kwellende gebeurtenis, waarin alleen nog maar “sorry” gezegd kan worden. Wat Afgunst tot een meesterlijk boek maakte, de absurde humor die wel lijkt op die van Brusselmans en Grunberg, is grotendeels verdwenen in Gevoel. Pas als Arie Storm in zijn boek een telefoongesprek voert met zijn moeder (“Verhuizen?”, vraagt zijn moeder. “Ja. Zeg maar van het ene huis naar het andere,” is zijn antwoord. […] Misschien begreep ze het concept niet.) moest ik lachen. Maar dan zijn we al een stukje gevorderd. Wat Storm in deze roman nog wel gemeen heeft met Brusselmans is de ironie van wat hij beschrijft. Moeten we het schrijversschap wel zo serieus nemen?
