Het kassameisje van het LHC vroeg ons of we echt wel kaartjes voor deze gewelddadige film wilden. Een andere medewerker vertelde dat mensen waren weggelopen bij vorige vertoningen. The Wind that Shakes the Barley van Ken Loach is inderdaad nogal grimmig. De setting is Ierland, 1920. Engelse soldaten handhaven de orde met brute hand, de arme Ierse bevolking heeft veel leed te verduren. Al in de eerste minuten wordt een jongen bruut vermoord omdat hij zijn naam in het Iers zegt bij een controle.
Een groep jongemannen sluit zich aan bij de IRA en begint een guerrilla-strijd tegen de koloniale macht. De leiding is in handen van de broers Damien (een beginnend arts) en Teddy (een man van actie). Allerlei gevaarlijke expedities volgen. Door de wreedheden van het Engelse leger (ondermeer verbeeld in nare martelscènes) worden ook de partizanen steeds harder.
Uiteindelijk wordt er een wapenstilstand gesloten tussen Engeland en het Ierse verzet. Het compromis, dat Ierland een autonome staat wordt binnen Groot-Brittiannië en dat Noord-Ierland onder Engels gezag blijft, zorgt voor verdeeldheid onder de Ieren. Ondermeer omdat van de socialistische idealen die aan de vrijheidsstrijd ten grondslag lagen, niet veel over lijkt te blijven.
Uiteindelijk komt het zover dat de mensen die het eerst samen tegen de Engelsen bezetter opnamen, nu elkaar te lijf gaan (hiermee de grondslag leggend voor een lange burgeroorlog). Ook Damien en Teddy hebben tegengestelde opvattingen, waardoor het letterlijk ‘brother against brother’ wordt…
The Wind that Shakes the Barley is verguisd in Engeland (te eenzijdig anti-Brits), maar bekroond in Cannes. Ik vond het zeker een indrukwekkende film, met een interessant historisch thema, waar ik nog wel meer achtergronden over wil lezen. De gewelddadige scènes worden wat verzacht door de fraaie groene valleien van Ierland en de sympathieke Damien (mooie rol van Cillian Murphy).
Toch heeft de film me ook niet helemaal aangegrepen, misschien omdat het plot vrij rechtlijnig is en de personages vaak nogal ongenuanceerd zijn. In ieder geval zal ik voortaan anders naar het traditionele folkliedje The Wind that Shakes the Barley luisteren, dat ik ondermeer ken van Dead Can Dance…