Vandaag stond ik in de rij op het wijkpostkantoor. De dame voor mij luchtte haar hart over haar kinderen, die te beroerd waren om hun moeder even gelukkig nieuwjaar te komen wensen. En dat terwijl ze toch jaren voor hen gesloofd had.
De postmedewerkster voorzag haar met doorrookte stem en Utregs accent van uitgebreid medeleven en advies.
Daarbij eindigden al haar zinnen beurtelings op “… zeg ik altijd maar” of “…daar ben ik heel makkelijk in”, hoewel ze helemaal niet de indruk wekte ergens heel makkelijk in te zijn.
