Wederom zag ik een voorpremière, ditmaal van een Franse film: La Tourneuse de Pages. Die bladzijden uit de titel bevatten bladmuziek. Het leven van de kleine Mélanie staat namelijk geheel in het teken van pianospelen. Mélanie zakt echter voor het toelatingsexamen van het conservatorium, omdat ze uit haar concentratie werd gebracht. Uit frustratie raakt ze de piano nooit meer aan.
Vervolgens maakt de film een tijdsprong van tien jaar. Mélanie is uitgegroeid tot een mooie, zij het schuchtere jonge vrouw die stage loopt op een advocatenkantoor. Bij toeval gaat ze na haar stage een tijdje werken als kindermeisje in de villa van haar baas. Als blijkt dat de vrouw van de baas de beroemde pianiste is die Mélanie destijds heeft laten zakken voor het examen, lijkt haar baantje opeens heel wat minder toevallig.
Ze weet het vertrouwen te winnen van de pianiste, die haar zelfs de verantwoordelijke taak geeft om haar bladmuziek om te slaan tijdens concerten. Hoewel Mélanie weinig zegt en nauwgezet haar werk doet, voel je dat er iets borrelt onder haar voorkomen als ijskonijn. Ze maakt een getraumatiseerde indruk en het is wachten tot haar onderdrukte gevoelens tot uitbarsting komen.
Films over rancuneuze kindermeisjes zijn wel vaker gemaakt, zoals The Hand That Rocks The Cradle. La Tourneuse de Pages (regie: Denis Dercourt) is echter van een wat subtieler kaliber. Zonder dat er veel gebeurt, wordt de spanning op Hitchcockiaanse wijze opgevoerd.
Hoewel de film mijn aandacht wel vasthoudt, vind ik deze sobere thriller echter geen echte topper. Het verhaal is wat oppervlakkig en af en toe ook ongeloofwaardig, zeker tegen het einde toe. De Belgische Déborah François (eerder in L’Enfant) maakt wel indruk als de onderkoelde Mélanie, hoewel ze weinig zegt en het vooral van haar mimiek moet hebben. De mooie (piano-)muziek is ook een pluspunt.