Nathalie Baartman tourt momenteel door Nederland met haar programma Stam. In 2004 won de cabaretière de Persoonlijkheidsprijs van het festival Cameretten. Gisteren deed Baartman het knusse Utrechtse Werftheater aan.
Ze kwam het podium op in een jurk die op de Veluwe al decennia uit de mode is. “Ik vind het mooi als iets oubollig is”, aldus haar credo. Vervolgens kregen we heel wat te horen over haar voorliefde voor borduren, ganzenborden, bejaarden, pap eten en ministecken bij de potkachel. Ook bekende ze graag lid te willen worden van een stam waarin je ongeneerd je primaire emoties kunt uiten, een wens die ze kracht bijzette door woest djembégetrommel.
Dat ze uit het oosten komt, steekt Baartman ook niet onder stoelen of banken. Deels door haar accent, deels door de cultuurclash die ze soms ervaart in de moderne stad. “Je kunt het meisje wel uit het dorp halen, maar het dorp niet uit het meisje.”
Duidelijk werd in ieder geval dat Nathalie Baartman houdt van lekker gek doen en zich fysiek uitleven met gekke dansjes en liedjes. Haar energie werkte erg aanstekelijk. Ook het gegeven dat ze zich neerzet als een outsider, die niet helemaal van deze tijd is maar wel op zoek is naar een beetje begrip en liefde, kon mij bekoren.
Bij cabaret kun je meestal beter niet helemaal vooraan zitten. En inderdaad, de mensen op de eerste rij werden uitgenodigd om op het podium appelsap te drinken en met Nathalie te volksdansen. Even later richtte haar blik zich op het hoekje van de tweede rij waar ik me had verstopt. Ik ontkwam er niet aan om met haar een potje bronstig te burlen. Als er maar geen opnamen van zijn gemaakt…
