Zojuist vertaald: Arto Paasilinna’s De Zelfmoordclub, een grappige roman over een groep mensen die collectief het leven wil verlaten. Niet echt een onderwerp om grappen over te maken. Paasilinna’s ijzersterke combinatie van ernst en humor maakt het echter mogelijk.Twee mannen stuiten per toeval op elkaar in een oude boerderij. Ze zijn echter beiden hetzelfde van plan: zelfmoord plegen. De mannen praten wat met elkaar, voelen wat genegenheid en besluiten nog even in leven te blijven. Ze plaatsen een advertentie om met gelijkgestemden in contact te komen, omdat ze merken dat hun contact de zelfmoorddrang heeft weggenomen. Deze club mensen trekt met een bus door Finland, Lapland, Zwitserland en Portugal uiteindelijk om collectief zelfmoord te plegen. De missie loopt niet uit op de geplande zelfmoord, want stukje bij beetje ontstaat er weer levenslust bij een deel van de groep. Er worden vriendschappen gesloten en mensen worden verliefd. De chauffeur laat zich echter niet van zijn stuk brengen. Hij is vastbesloten om de bus met passagiers in het ravijn te rijden. De busreis levert hilarische (Monty Python-achtige) situaties op, die er voor zorgen dat je met een grote glimlach dit boek zal lezen! Bijvoorbeeld op het moment supreme, als de bus al vaart aan het maken is richting afgrond, drukken er diverse mensen op de stopknopjes, omdat ze zich bedacht hebben. De chauffeur zet de bus dan ook nog tot stilstand, waarschijnlijk als automatisme…
Veel scènes vragen uitdrukkelijk om in beeld gebracht te worden. Het zou mij niet verbazen als De Zelfmoordclub verfilmd gaat worden! Maar ook het boek lezen!!