Ook geplakt gebonden: Memmen

Volgens de uitgever Oscar van Gelderen van Vassallucci is Pierre Mérot veelvuldig vergeleken met de Franse schrijver Michel Houellebecq. Om die reden heeft hij de Nederlandse uitgave van Memmen meteen ook maar voorzien van een (zoals dat heet) geplakt gebonden omslag.

De beide geplakt gebonden auteurs hebben met elkaar gemeen dat ze graag tegen heilige huisjes aantrappen. Hier zijn er niet zoveel meer van, zou je denken, maar zoals ook Houellebecq spoort ook Mérot ze feilloos op: ‘Niemand kan blijvend als stel leven. Zij die erin slagen zijn geen optimistische heiligen, maar diep depressieve wezens. Dit is een zekerheid waarmee je rustig kunt slapen en waardoor je mag hopen dat je scherpzinnig handelt, of dat nou positief of negatief is.’ Aan het woord is de hoofdpersoon van de roman: een alcoholist, net als Mérot dik in de 40, die op alle fronten gefaald heeft en nu over zijn leven vertelt. Dit doet hij bij vlagen erg beeldend, zoals in het hoofdstuk over nachtcafés, bij vlagen erg gecomprimeerd, met oneliner op oneliner.
Memmen (waarvan er inderdaad één exemplaar op het geplakt gebonden omslag prijkt) drinkt als een glas whiskey: het brandt, waarna het prikkelt. Om diezelfde reden ben ik nog niet aan de tweede helft van de 190 pagina’s begonnen: ik geniet, maar lees met mate.