Het herrezen OMD was in het land, voor het eerst sinds Parkpop 1985! Aangezien ik de Orchestral Manoevres in the Dark een warm hart toedraag, was ik Eerste Pinksterdag in Vredenburg te vinden. Te meer daar ze hun klassieke album Architecture & Morality uit 1981 integraal én in de originele bezetting zouden spelen. Vanwege het 25-jarig jubileum is het album nu heruitgebracht, opgepoetst en voorzien van extra tracks en bonus-dvd.
Het Australische duo Lovers Electric mocht de zaal opwarmen en deed dat sympathiek. Minimale middelen, aanstekelijke liedjes, zoet maar niet klef.
Tijd voor het echte werk. Het begin vond ik overdonderend. Het instrumentale titelnummer van ‘Architecture…’, een industriële soundscape voorzien van stijlvolle zwart-wit graphics, bouwde de spanning op. De band onder aanvoering van Paul Humphreys beklom het podium en zette het ingetogen ‘Sealand’ in. Halverwege kwam zanger Andy McCluskey onder veel gejuich op. Vervolgens werd ‘The New Stone Age’ ingezet, het openingsnummer van het album dat klonk als een op hol geslagen goederentrein. Een voor een volgden de overige nummers van Architecture & Morality, met natuurlijk ‘Maid of Orleans’ en ‘Joan of Arc’, geïllustreerd met grafengelen en glas-in-loodprojecties.
Toen het album was afgewerkt, had OMD van mij mogen doorgaan met avontuurlijke nummers uit hun begintijd als synthesizerpioniers. Maar ze deden wat ik al verwacht had: de tweede helft van het concert was een aaneenschakeling van hitsingles uit het midden van de 80’s. ‘(Forever) Live and Die’, ‘Locomotion’, Talking Loud and Clear’, ‘So in Love’, ze kwamen allemaal voorbij. Nummers die makkelijk in het gehoor liggen, maar wel de gelaagdheid en experimenteerdrift uit hun eerste jaren missen. Het was ze echter vergeven, vooral omdat de band en met name zanger McCluskey (uit 1959) alles met veel overgave bracht. Het niet zo jeugdige publiek (iemand omschreef het als ‘2000 systeembeheerders van middelbare leeftijd’) vond het prachtig en werd steeds euforischer (iemand anders omschreef de sfeer als een ‘kerkdienst’).
Persoonlijk kwam ik vooral aan het einde weer aan m’n trekken. Eerst met het krachtige ‘Enola Gay’, daarna in de toegift met de onverwoestbare debuutsingle ‘Electricity’ en het sfeervolle ‘The Romance of the Telescope’, ooit de B-kant van ‘Joan of Arc’. De band kondigde aan snel weer terug te komen, en waarom ook niet, gezien de warme ontvangst…
