De Heineken Music Hall liep maar langzaam vol bij het optreden van PJ Harvey. Gelukkig was halverwege het voorprogramma (wederom niet echt een succes) de zaal gevuld. PJ Harvey startte met Uh huh her, het nummer dat naar eigen zeggen het beste is wat ze ooit heeft geschreven, maar gek genoeg niet op haar laatste album (met dezelfde titel) is terecht gekomen. De toon was met dit nummer gezet. Vette gitaren en een wild om zich heen springende Polly Jean Harvey.
Het tempo werd er flink ingezet met Meet ze Monstra, Big Exit (kippenvel!!) en The Letter. Het leuke was dat PJ Harvey op relatief weinig nummers zelf gitaar speelde (in tegenstelling tot bijvoorbeeld het concert in Paradiso bij de vorige toernee). Ze had dus de mogelijkheid om het hele podium over te rennen en eens flink uit te pakken. Aldus geschiedde. Met haar fluoriserende roze maillot viel ze sowieso flink op. De band speelde of hun leven er vanaf hing. Vooral gitarist Josh Kinghoffer krioelde veelvuldig over het podium.
We kregen een mooi overzicht van het oudere werk: Dress, Down by the water, Victory, Harder, maar ook veel nummers van het vorige album (Good Fortune, The whores hustle..) passeerden de revue. Veel nieuwe nummers pasten naadloos tussen dit oudere werk. Cat on the walk, Who the fuck? en Shame kwamen goed uit de verf. Vooral mijn persoonlijke favoriet van het nieuwe album Shame was grandioos met maar liefst twee drummers en het nummer was een hoogtepunt in de set. Ook de afsluiter To bring you my love bezorgde veel mensen kippenvel. Het publiek werd nog eens flink bedankt en in zeer engels Engels duidelijk gemaakt dat iedereen zo ?kind? was. Een groot contrast met de zeer ruige en wilde show!
Nu een maand lang te beluisteren op: 3voor12.nl