Polyphonic Spree geeft hoop

Doorgaans kan muziek mij niet duister genoeg zijn. Maar soms wil ik wel eens uit de band springen. Dus ging ik naar een concert van The Polyphonic Spree. Blijer kun je het niet krijgen..

Deze Amerikaanse band lijkt op een kruising tussen een hippiecommune en een religieuze sekte. De muziek is symfonisch en psychedelisch. The Polyphonic Spree speelt opgewekte meerstemmige pop, denk aan een modernere versie van de Mama’s & the Papa’s, de Beach Boys of de musical Hair.

Van te voren kende ik alleen de liedjes ‘Hold me now‘ en (mijn favoriet) ‘Soldier Girl‘, die ze al snel speelden. Tot mijn verbazing pasten alle ca. 20 leden op het Tivoli-podium, gehuld in kleurige jurken. En denk maar niet dat Tim DeLaughter en co stil stonden, met niet te stoppen energie raasden ze over het podium en sprongen als gekken op en neer.

De vrolijke en overweldigende ‘wall of sound’, de uitermate positieve boodschap van hoop en liefde en het kleurrijke tafereel op het podium zorgden voor niets dan lachende gezichten in de zaal. Op een roze wolk zweefde iedereen na afloop over de Oude Gracht…