Solar van Ian McEwan vond ik niet zijn meest geslaagde boek. Hoewel hij weer bewijst een goede verhalenverteller te zijn, sprak de roman me toch niet zo aan. Misschien omdat ik niet zoveel affiniteit met natuurkunde heb, waarschijnlijk omdat ik de eetverslaafde, vrouwenverslinde hoofdpersoon vrij onwaarschijnlijk vond.
Van het boek heb ik in ieder geval opgestoken dat ik liever geen tochtje op een sneeuwscooter in een poolgebied wil maken. En de hoofdpersoon heeft ook een herkenbare observatie over volwassenheid in de aanbieding.
“Hij had altijd aangenomen dat er als volwassene een ogenblik zou komen, een soort plateau, waarop hij alle kneepjes van de omgang met het eenvoudige bestaan zou hebben geleerd. Alle post en e-mail beantwoord, alle kranten geordend, boeken alfabetisch op de planken, kleren en schoenen netjes onderhouden in de kasten en al zijn spullen waar hij ze kon vinden, met het verleden – waaronder zijn brieven en foto’s – in dozen en mappen gesorteerd, het privéleven bestendig en vredig, huisvesting en financiën idem.
[…]
Maar niet lang na de geboorte van Catriona […] meende hij het voor het eerst te zien: op de dag van zijn dood zou hij verschillende sokken dragen, zouden er onbeantwoorde e-mails zijn, en waren er in het krot dat hij zijn huis noemde nog altijd overhemden met ontbrekende manchetknopen, een kapot licht in de gang, en onbetaalde rekeningen, onopgeruimde zolders, dode vliegen, vrienden die op een antwoord wachtten en geliefden die hij niet had opgebiecht.
Vergetelheid, het laatste woord bij het organiseren, zou zijn enige troost zijn.”