Submarino is de nieuwe film van Thomas Vinterberg, de Deense regisseur die doorbrak met Festen. In de Verkadefabriek in Den Bosch zag ik afgelopen weekend een voorpremière. Submarino bleek een behoorlijk pittige film voor de zondagmiddag.
Nick en zijn jongere broer groeien in treurige omstandigheden op. Hun drankzuchtige moeder kijkt niet naar hen om, laat staan naar hun pasgeboren babybroertje, waar het dan ook niet goed mee afloopt. Een vader is niet in beeld.
Deze jeugdtrauma’s dragen de broers mee in hun leven als volwassene. Nick uit zijn opgekropte woede vooral op fysieke wijze. Zijn jongere broer, die een zoontje heeft, zoekt zijn heil in verdovende middelen. Voor beiden stapelen de problemen zich allleen maar steeds verder op.
Submarino is één bak ellende, maar ook een ontroerende, integere film. Hoewel de broers zich flink in de nesten werken, had ik als kijker eerder de neiging om ze te willen helpen, dan ze dingen te verwijten. Na afloop was de zaak behoorlijk stil.