Ooit bouwde The Mission gotische kathedralen. Anno 2004 is de band rond Wayne Hussey vooral een solide rockmachine. Het laatste decennium bracht de band geregeld albums uit en bijna elk jaar speelde The Mission (of Hussey solo) wel een keer in Nederland. Ondanks weinig media-aandacht behield de band een trouwe aanhang.
Recent lijkt de belangstelling voor The Mission weer wat toe te nemen. Tijdens hun concert in Tivoli op 14 april zag ik de band ook voor het eerst sinds begin jaren ’90 weer eens live. En bleken verrassend veel nummers de tand des tijds goed te hebben doorstaan. Twee voorprogramma’s stonden er op het programma in het volle Tivoli. Allereerst Fertile Reality uit de bollenstreek, met een sound ergens tussen wave, indie, shoegaze en rock, die me vooral aan Joy Division deed denken. ‘The new wave of new dutch new wave’, zoals op hun site staat. Zeker niet slecht.
Ze werden gevolgd door het Duitse Cold, die wel erg duidelijk The Cure probeerden te imiteren. De zanger had niet alleen vergelijkbare looks, maar ook een behoorlijk overeenkomend stemgeluid als Robert Smith. Vreemd genoeg waren de melancholische nummers die het meeste op The Cure leken nog het beste, de overige songs verdronken in anonieme gitaarmuren.
Na een mooi, Dead Can Dance-achtig intro betrad The Mission het podium. Direct werd een klassieker ingezet: The Crystal Ocean, van hun tweede maxi uit `86. Wayne Hussey bespeelde een soort orgel tijdens dit nummer, en de stemming zat er direct goed in.
Hussey had duidelijk een ouder gezicht gekregen (met kort haar, maar natuurlijk wel bezonnebrild), hij zag er echter wel pezig en fit uit. Sowieso maakte de hele band een frisse, energieke indruk. Overigens hebben in de loop der jaren heel wat bandleden de revue gepasseerd, en is Wayne eigenlijk het enige structurele lid. Je zou kunnen zeggen dat hij The Mission is, niet voor niets heeft hij 1-2 jaar geleden ook een akoestische solo-tour gedaan met Mission-materiaal.
De band had live een stevig gitaargeluid en dynamische drums, kortom het rockte behoorlijk. Hussey is nooit een natuurlijk begaafde zanger geweest, hij moet hard werken om bepaalde tonen te halen, maar hij bracht het overtuigend. Het publiek vond ik verrassend gemengd. Natuurlijk waren er veel oude wavers, maar ook de jongere generatie was goed vertegenwoordigd. Er werd flink meegezongen, Hussey gaf geregeld mogelijkheid tot community singing.
Er was een evenwichtige mix van oude hits en nieuwe repertoire, zoals werk van het goed ontvangen album “Aura” (2001). Natuurlijk zorgden vooral klassiekers voor het meeste enthousiasme, zoals Wasteland’, ‘Serpents Kiss’, ‘Severina’, ‘Garden of Delight’ en ‘Beyond the Pale’. Tijdens de toegift ‘Deliverance’ kwam zelfs een voorzichtige pogo op gang. Tijdens het lijflied van de band, ‘Tower of Strength’, live voorzien van een stevige dansbeat, gingen natuurlijk alle armen de lucht in en werd er massaal meegebruld.
Natuurlijk was er flink sprake van nostalgie, zeker voor mensen zoals ik die de band al kennen sinds eind jaren tachtig. Toch had ik niet het gevoel dat de band alleen maar teerde op oude roem. In vergelijking met bijvoorbeeld The Sisters of Mercy, dat eind vorig jaar teleurstelde in de Heineken Music Hall, maakte The Mission een levenslustige indruk en was het nieuwere materiaal zeker geen opvulling. De mystiek en het geheimzinnige was er wel af, eigenlijk speelden ze gewoon degelijke rock. Critici gebruikten altijd termen als (holle) bombast en pathos om de band te beschrijven. Zelf hield ik er wel van, een band gehuld in rook en dramatiek. En als je daar doorheen kijkt blijken ze toch ook gewoon veel goede songs te hebben geschreven.
Eigenlijk zijn zowel de eerste singles van de groep (verzameld op The First Chapter) en het debuut ‘God’s Own Medicine’ in hun geheel de moeite waard. Op de albums ‘Children’ en ‘Carved in Sand’ staan zeker een handvol nummers die boven de middelmaat uitsteken, en hun jaren ’90 output heeft hoogte- en dieptepunten. Kortom, met een goede liveband om zich heen en met een dergelijk repertoire om uit te putten (met af en toe nieuwe aanwas) kan Wayne Hussey nog wel een paar jaar mee…
1 reactie
Als oude waver was het concert dat the Mission hier trachten te geven een slecht aftreksel van de vroegere glorie die ze hadden. Meneer Hussey is duidelijk geheel afgeschreven en kan niet meer dan standaard rocknummers in elkander flansen. De voorprogamma’s hadden meer potentie dan het hoofdprogamma. Zonde van mijn geld was het, gelukkig hadden we nog twee andere bands om het goed te maken.