Enkele maanden geleden verscheen van Theo van Gogh Allah weet het beter, een bundeling van zijn columns. Hij zou toen bij onze winkel komen signeren. Gezien zijn reputatie stonden we hem met knikkende knieën op te wachten. We waren op van alles voorbereid, maar niet op het volgende.
Hij verscheen ruim twee uur van te voren, vrolijk lachend. Hij stelde zich vriendelijk aan iedereen voor inclusief onze kassa-krachten. Vervolgens nam hij plaats achter de tafel, die nog maar net gereed stond, en ging alvast beginnen. Dit alles dus anderhalf uur voor de afgesproken tijd.Hij nam uitgebreid de tijd voor iedereen en was oprecht geinteresseerd in de klanten en in onze winkel. Ook na afloop van de afgesproken tijd bleef hij nog lang zitten om alle eventuele laatkomers nog te kunnen plezieren met een handtekening. Hij was bovendien erg nieuwsgierig naar de verkoop van zijn boek. De volgende ochtend belde hij op naar de winkel om te vragen hoeveel `we verkocht hadden van het boek`. Dit getuigde in mijn ogen van zo veel betrokkenheid en interesse dat mijn sympathie definitief gewekt was.
4 reacties
Hij was de enige op de Nederlandse TV tot nu toe die lange gesprekken wilde voeren met mensen als Eric Schreurs en Hein De Kort, mensen die door alle andere programma’s (met gasten erin) werden verguisd en genegeerd. Dat was waardoor mijn sympathie gewekt was. Hoewel zijn rookpromotie mij niet echt zinde was er voldoende over om hem zijn leven en visie daarover te gunnen.
Ik gun
geloof ikbijna iedereen het leven. En ook visie daarover. Ik vind dat een eigenaardige redeneertrant: “ je hebt genoeg dat ik je het leven gun.” Omdat het niet aan ons is om zo’n leven te beeindigen, moeten we zelfs niet willen oordelen wie dat leven wel of niet gegund is. Juist degene die het meeste misbruik maken van hun leven moeten wat mij betreft lang genoeg leven om in te zien dat ze verkeerd zitten.Wel leuk trouwens om je weer tegen te komen jult!
Het is geschreven in de wetenschap dat er mensen zijn (Knevel anyone?) die hem zijn levensvisie niet gunnen. Of, zoals Theo het zou zeggen:
“Als iemand kanker verdient is ‘t Paul Rosenmöller, de hopman van politiekcorrect Nederland; mogen de cellen in zijn hoofd zich tot een juichende tumor vormen, en laat ons dan beluisteren of er enig verschil is in meneers gekwebbel vergeleken met wat er uit kwam voor die Blijde Boodschap. Laat ons pissen op zijn graf.”
Ongeveer zo erg gunde hij Paul ook wel eens dingen…