Boeken met veel (smaakvolle) muziekverwijzingen scoren bij mij bonuspunten. Dat kun je wel aan Thomas van Aalten overlaten. In Tupelo uit 2001 vliegen heel wat muzikale (80’s) helden voorbij.
The Jesus & Mary Chain, Echo & the Bunnymen, Soft Cell, The Fatal Flowers worden quasi-nonchalant vermeld in Van Aaltens lezenswaardige roman. Tupelo (vast niet toevallig ook de titel van een Nick Cave klassieker) is een kaleidoscopische sfeertekening van een jeugd die vooral probeert om de verveling te verdrijven met sex, drugs, rock ’n roll & massamedia.
Aan The Cure worden zelfs meerdere (korte) bladzijden gewijd, met een passage als: “Jij zwoer altijd bij het doemerige goeroeschap van zanger Robert Smith. Maar toen je tijdens ons examenjaar in volledige vrolijkheid per ongeluk Cold opzette, wist je dat er iets veranderd was. De lucht leek opgetrokken, de bloemen bloeiden en niet alle katten waren grijs meer.”
Nu is het echter winter en mag het wel weer…