Het was een kleurrijk gezicht op het podium: overal bevonden zich schemer-, bureau-, hang-, tafel- en staande lampen. De lichtman van de Nits had ze verzameld op straat in Amsterdam en weer opgelapt. Aan elke lamp hing een kaartje met de vindplaats. Tussen alle lichtbronnen stond de driemansformatie opgesteld waarin de Nits momenteel opereren: frontman Henk Hofstede, toetsentovenaar Robert Jan Stips en drummer Rob Kloet.
Twee jaar geleden zag ik de Nits in Amersfoort tijdens een theatertour ter promotie van Les Nuits. Ditmaal speelden ze in een ‘gewone’ popzaal, een passende setting omdat het nieuwe album Doing the Dishes meer back to the roots is, een vrij rauwe rockplaat. Het speelplezier spatte er vanaf in Tivoli de Helling, met om de haverklap naar elkaar grijnzende bandleden.
Henk Hofstede zat nogal op zijn praatstoel (letterlijk, want hij had een voetblessure) met uitgebreide achtergrondverhalen bij de liedjes (bijvoorbeeld over het concert in een Oost-Duitse zoutmijn met Uriah Heep, wiens drummer in een mijngang een weerwolf meende te zien, wat Hofstede inspireerde tot het lekker rockende nummer ‘Moondog’).
De kleine bezetting gaf Stips en Kloet alle ruimte om behoorlijk los te gaan op hun instrumenten, waarbij ze elkaar geregeld leken te verrassen met hun vondsten. De setlist bevatte maar een paar echte Nits-hits (Nescio, In The Dutch Mountains, Cars & Cars, dA dA dA), verder werd er vooral nieuw materiaal en minder bekend werk gespeeld.
Het was absoluut een onderhoudend optreden dat duidelijk maakte dat de band na ruim 30 jaar nog beslist niet versleten is. Ik deel de verbazing van Storm in zijn recensie op File Under over het ontbreken van de Nits in de recente Nederlandse album top 50 van OOR (van mij had Omsk er wel in mogen staan).
Om onbekende redenen lijkt de status van The Nits in het buitenland groter te zijn. Zo las ik onlangs nog een uitgebreide verhandeling bij een Duits webzine, met als conclusie:
“Henk Hofstede wird in diesem Jahr 57. Ich wünsche mir, dass auch in den Niederlanden die Rente mit 67 eingeführt wird. Denn dann würden wir mindestens noch 10 Jahre lang Pop von einer der interessantesten Gruppen der Welt bekommen.”