Theater Kikker is al niet zo duur en nu hebben ze ook nog een maandelijks Kikkerkoopje. Voor slechts 6 euro zag ik Trying to find you van het jonge Amsterdamse toneelgelschap Monk. Het stuk draait om de raadselachtige figuur Syd Barrett.
Eind jaren ’60 maakte hij furore in Londen, met eigenzinnige muziek als frontman van Pink Floyd. Binnen een paar jaar was zijn rol ook weer uitgespeeld. Na twee excentrieke solo-albums verdween Barret van het toneel en leefde als kluizenaar in zijn ouderlijk huis. Eerder dit jaar overleed Barrett, het stuk van Monk was echter al eerder geschreven.
In Trying to find you komt de jonge Syd, de excentrieke muzikant, zijn latere incarnatie opzoeken. De oude Syd is gesteld op zijn rust en zit niet te wachten op bezoek van zijn drukke, jonge versie en al helemaal niet op diens voorstel om weer de schijnwerpers op te zoeken. Syd sr. houdt het liever bij het kweken van cactussen. De meeste afleiding heeft hij van de bezoekjes van Gerald de popmuis, een verwijzing naar het klassieke Pink Floyd nummer ‘Bike’.
(I know a mouse / And he hasn?t got a house / I don?t know why / I call him Gerald / He?s getting rather old / But he?s a good mouse).
Volgens de ‘officiële’ lezing is Syd de weg kwijtgeraakt door te veel LSD-gebruik. In het toneelstuk wordt de indruk gewekt dat Barrett gedesillusioneerd was door managers en platenbazen, die wilden dat hij steeds hetzelfde kunstje opvoerde. Dit wordt hilarisch verbeeld doordat Syd sr. een sprookje vertelt over een groene kool, die door iedereen wordt bewonderd om zijn mooie gele laarzen. Hij trekt naar de stad om nog meer mensen te laten genieten van zijn laarzen. Op een dag wordt hij ontdekt door een groenteboer, die hem en zijn vriendjes een mooi plek geeft in zijn etalage. De groene kool vindt het dan niet leuk meer, waarop de groenteboer zegt: dan zetten we toch iemand anders met gele laarzen neer? Syd sr. is trots op zijn verhaal, maar Syd jr. verpest zijn humeur door te zeggen dat hij het veel te moralistisch vindt.
Trying to find you is een bescheiden maar sympathiek toneelstuk, met enkele grappige absurde momenten. Vooral Rutger Kroon overtuigt als de oude Syd, met ondermeer een knappe monoloog over zijn queeste te voet waarmee hij Londen definitief verliet.