Alle platenzaken die ik afgelopen week bezocht, draaiden de nieuwe U2 op repeat. Ik heb er daardoor genoeg van gehoord om de gematigd positieve recensies van No Line on the Horizon te kunnen beamen: een klassieke U2-sound, weinig verrassend, met een paar positieve uitschieters. De noodzaak tot aanschaf voel ik niet direct, hun oeuvre t/m The Joshua Tree bevalt me nog steeds het best.
Wel nam ik van de toonbank van een winkel een aardig boekje van 60 pagina’s (formaat flyer) mee over de avonturen van U2 in Nederland.
Het is uitgegeven door OOR samen met platenmaatschappij Universal, dus verwacht weinig kritische noten. Vooral leuk om te lezen zijn de verhalen uit de begintijd, zoals de eerste concerten voor een paar honderd bezoekers in plaatsen als Sittard en Apeldoorn en de eerste hit (I will follow, opgenomen door Veronica in Hattem of all places).
In december 1982 speelde U2 in Vredenburg. Journalist Erik Timmerman: “Ik was ’s middags met Bono wezen winkelen in Hoog Catharijne en hij werd precies één keer herkend, omdat ie z’n hoed op had. Van die avond weet ik alleen nog dat hij al balancerend (over de vele randjes en balkonnetjes) de zaal doorging en dat ze nummers speelden van War, die toen nog niet uit was. Sunday Bloody Sunday heb ik in ieder geval gehoord.”
Het boekje beschrijft verder hoe U2 door de jaren heen altijd veel Nederlandse connecties hield, al werd ons land later nog wel eens overgeslagen tijdens toernees. Een voorbeeld is de nauwe band met fotograaf Anton Corbijn, die de groep ook in contact bracht met Herman Brood. Uit latere jaren worden de verhalen onpersoonlijker, waarschijnlijk omdat het moeilijker is Bono en de zijnen te benaderen door hun enorme sterrenstatus. Sommige concerten leveren nog aardige anekdotes op, zoals de keer tijdens de Zooropa-toer dat MacPhisto (Bono’s alter ego) op het podium Hans Janmaat opbelt.
Fans kunnen overigens hun favoriete moment van U2 in Nederland delen, op de site Onlineonthehorizon.nl.