Van regisseur Jean-Pierre Jeunet zag ik al drie films die ik prachtig vond: Delicatessen (1990), La cité des enfants perdus (1995) en Le fabuleux destin d’Amélie Poulain (2001). Zijn nieuwste film Un long dimanche de fiançailles kon ik daarom niet overslaan. Na het commerciële succes van ‘Amélie’ was de verleiding misschien groot voor Jeunet om hierop voort te borduren, maar dan met een groter budget. Hoewel Audrey Tautou ook nu de hoofdrol speelt, is Un long dimanche… desondanks niet vergelijkbaar met Amélie. Hoewel Audrey weer een dromerig typje speelt, vormen de grimmige loopgraven van de Eerste Wereldoorlog een schril contrast in een groots opgezette film.
Het verhaal is simpel: Mathilde is een teruggetrokken meisje, dat door jeugdpolio mank loopt en ook nog vroeg haar ouders verloor. Ze wordt in een klein dorpje opgevoed door haar oom en tante. Haar grote liefde Manech is naar het front vertrokken. Als de oorlog voorbij is, probeert Mathilde wanhopig meer over zijn lot te weten te komen.
Ze ontdekt dat hij wegens poging tot desertie tot dood is veroordeeld. Mocht hij dat al hebben overleefd, dan zullen de beschietingen en het mosterdgas van de Duiters hem zeker fataal zijn geworden. Mathilde wil zich hier niet bij neerliggen. Voortdurend zoekt ze bevestiging in kinderlijke spelletjes, bijvoorbeeld: als de conducteur niet binnenkomt voor de trein de tunnel bereikt, leeft Manech nog. Vastberaden gaat ze op onderzoek uit. Met de hulp van een (stereotype) detective ontdekt ze stukje bij beetje welke drama’s er gebeurd zijn in de loopgraaf waar Manech het laatst is gesignaleerd.
Un long dimanche de fiançailles is een film van grote gevoelens en schitterend gestileerde beelden. De contrasten zijn scherp: de vrolijke liefde tussen Mathilde en Manech tegenover het grimmige overleven in de loopgraven, het onwrikbare optimisme van Mathilde tegenover het pessimisme van de soldaten. Het kostte me soms moeite om alle personages uit elkaar te houden. Ook vond ik de stappen in de puzzeltocht van Mathilde soms wat snel en onrealistisch gaan, alsof de film wat was ingekort hier en daar. Maar je moet deze film ook niet zien als een rationele detective. In liefde en oorlog is immers alles geoorloofd.
Vergeet Amélie, Un long dimanche… staat op zichzelf. Je moet wel een romanticus zijn om deze film te waarderen. Zo moest ik bijvoorbeeld door de combinatie van oorlog en romantiek aan The English Patient denken. Voor mij was Un long dimanche de fiançailles in ieder geval een bijzonder fraai en aangrijpend schouwspel.
