Inmiddels heb ik diverse films van Spanjes bekendste regisseur Pedro Almodóvar gezien, met La mala educación en Hable con Ella als meest recente. Met dank aan de VARA zag ik vandaag een voorpremière van zijn nieuwste creatie: Volver. Voor Almodóvars doen zitten er weinig extravante personages zoals transseksuelen in, wel is het weer een kleurrijke film vol sterke vrouwen en slappe mannen.
Sprankelend middelpunt van Volver (Spaans voor ’terugkeren’, de titel van een flamencoliedje dat in de film wordt gezongen) is Raimunda, gespeeld door Penélope Cruz. Haar nietsnut van een man, Paco, wordt aan het begin van de film doodgestoken door Raimunda’s puberdochter na een poging tot aanranding. Moeder en dochter proberen vervolgens de moord te verbergen. Dat het restaurant van hun buurman al een tijd leegstaat, komt daarbij goed uit. Maar Volver is meer dan een ‘wat-doen-we-met-het-lijk-film’ à la Shallow Grave.
De familie van Raimunda kent nog veel meer geheimen. Zo zijn de ouders van Raimunda en haar zus Sole (Carmen Maura) onder raadselachtige omstandigheden bij een brand omgekomen. In het dorpje La Mancha waar ze vandaan komen (de zussen zijn zelf naar Madrid verhuisd) gaan echter geruchten dat hun moeder ‘postuum’ voor hun oude demente tante Paula zou zorgen. Een geestverschijning, die zich ook aan Sole openbaart wanneer tante overlijdt…
Volver kon mij 130 minuten lang beslist boeien, met mooie beelden (bijvoorbeeld de openingsscène op de begraafplaats) en sfeervolle muziek van Alberto Iglesias. De verschillende generaties vrouwen worden liefdevol geportretteerd. De fysieke kwaliteiten van Penélope Cruz, door Almodovar vergeleken met Sophia Loren, worden bijzonder benadrukt; door camerastandpunten, kleding en dialogen. Zo vraagt haar moeder: ‘Waren je borsten altijd al zo groot?’ En nadat Raimunda het naburige restaurant heeft overgenomen, zegt een buurvrouw: ‘Jouw voorgevel en mijn cocktails maken van deze tent een succes.’
Nu en dan is er een portie maatschappijkritiek, ondermeer via het thema incest, maar ook over ’trash-tv’ à la Jerry Springer. Naast veel dramatische momenten bevat de film ook een gezonde dosis droge humor. Zo belt de buurman net aan als Raimunda probeert het lijk van haar man op te ruimen. Als de buurman naar de grote bloedvlekken in haar hals vraagt, zegt ze: ‘Ach, vrouwenzaken’.
