In het Noord-Engelse Sheffield bezocht ik onlangs het festival Sensoria. Dit kleinschalige evenement specialiseert zich vooral in muziekdocumentaires. Een van de vertoonde films was gewijd aan Wanda Jackson, bijgenaamd The Sweet Lady with the Nasty Voice. Deze tijdgenote van Elvis Presley en Johnny Cash is buiten de rockabilly-scene nauwelijks bekend meer, terwijl ze toch behoorlijk vernieuwend is geweest.
De onderhoudende documentaire van Vincent Kralyevich & Joanne Fish uit 2007 combineert beelden van de zangeres uit heden en verleden en laat diverse bewonderaars aan het woord, zoals Bruce Springsteen en Lemmy. Wanda Jackson maakte behoorlijk ruige muziek voor een Amerikaanse zangeres in de jaren ’50. Daarbij zag ze er ook nog sexy uit en schreef ze veel eigen liedjes met pittige teksten waarin mannen het vaak moesten ontgelden.
Ze had een country-achtergrond, maar een toernee met Elvis (met wie ze naar verluidt een affaire had) zette haar op het spoor van rockabilly. Ze nam een aantal klassiekers op als ‘Mean, Mean Man‘, ‘Fujiyama Mama‘ en ‘Let’s Have a Party‘.
Toen rock ’n roll uit de mode raakte, ging Jackson weer meer op de country-toer. Begin jaren ’70 zagen zij en haar man/manager Wendell Goodman het licht en nam ze diverse religieuze albums op. In de jaren ’80 / ‘ 90 kwam er een rockabilly-revival op gang en stond haar oude werk tot haar grote verrassing in de belangstelling van jongeren in Europa. Wanda Jackson ging weer optreden met rock ’n roll-repertoire in ondermeer Duitsland en Scandinavië. In 2003 nam ze zelfs een nieuw album op waaraan onder andere Elvis Costello en The Cramps meewerkten. Inmiddels is Wanda de 70 gepasseerd, maar haar stem heeft nog niks aan gruizige kracht ingeboet en ze treedt nog vol overgave op.
Aan het einde van de film maken een aantal mensen zich sterk voor opname van Jackson in de Rock ’n Roll Hall of Fame, met ondermeer een welsprekend pleidooi van Elvis Costello. Inmiddels heeft deze lobby succes gehad: in april is ze toegelaten tot het instituut, als een van de weinige rockvrouwen. Hoewel ik beken dat ik Wanda Jackson tot voor kort nauwelijks kende, lijkt deze eervolle vermelding me na het zien van de film zeker terecht!
Direct na de film vond in het prettige filmhuis Showroom een optreden plaats van Carmen Ghia and The Hotrods, die voor de gelegenheid veel liedjes van Wanda Jackson uitvoerden. De pittige zangeres en haar authentieke vetkuivengroep lieten horen dat rockabilly nog springlevend is!
