De Pinksterdagen bracht ik door op een muziekfestival. Nee, niet Pinkpop. Het Wave Gotik Treffen, WGT voor insiders, in de muziekstad Leipzig, zeker niet alleen befaamd vanwege Bach. Enkele cijfers: 4 dagen, 170 bands en acts, ca. 20 verschillende podia, 20.000 bezoekers uit zo’n 30 landen (waaronder veel Amerikanen).
Alweer de 14e editie van dit festival, dat ooit begon met een paar bandjes in een klein zaaltje. Het publiek wordt ook steeds ouder, getuige de kinderopvang die voor het eerst beschikbaar was. Bijzonder aan het festival zijn de lokaties, verspreid over de hele stad: van oude fabrieken tot chique theaters, van openluchtbühnes in stadsparken tot middeleeuwse bastions.
Vier dagen lang ziet de stad letterlijk zwart van de veelal uitbundig uitgedoste types, die de trams (gratis voor festivalgangers), hotels (maanden vantevoren volgeboekt) en terrassen innemen. De plaatselijke bevolking is er inmiddels aan gewend en ziet zelfs uit naar de komst van de vleermuizen. Immers, zij laten jaarlijks enkele miljoenen achter bij de plaatselijke middenstand in een stad die kampt met leegstand en verval. Bovendien is de sfeer altijd goed, ik zou bijna durven zeggen gemoedelijk. Gotische fashion victims poseren geduldig op straat voor de talrijke Leipzigse camera’s. Er wordt niks gesloopt, vechtpartijen blijven uit, zelfs wanneer veel zalen te klein blijken te zijn en bezoekers niet de bands van hun eerste keuze kunnen zien.
Het muzikale aanbod op het WGT was zoals altijd gevarieerd. Van industriële noise tot romantische neoklassiek, van stampende electro tot experimentele ambient, van duistere folk tot vrolijke middeleeuwse drinkliederen, van rauwe deathrock tot blije synthpop. Sommige bezoekers gaan vooral voor de gezelligheid en het ontmoeten van zielsverwanten, ik kom vooral voor de muziek. Oude wave acts als Visage (“Fade to grey’), Human League, And Also the Trees en Anne Clark waren dit jaar wellicht de bekendste gasten. Zelf ging ik meer voor de jongere en obscuurdere garde en zag ik 20 acts die op een enkele uitzondering na nooit in Nederland speelden. Tussen de bedrijven door zwierf ik door Leipzig, wat ik ook na meerdere bezoekjes nog steeds een fascinerende stad vind. Voor ik het wist zat ik weer in de ICE terug, die nog net niet voor de gelegenheid zwart was geverfd…
