Gisteren had ik een buitengewoon surrealistische ervaring, vlak na het kijken van Alice in Wonderland. Tijdens de avondlijke wandeling langs de gracht richting huis, doemde uit een kleine duistere steeg opeens het hoofd van een paard op. Het dier keek onderzoekend en leek op het punt te staan om me aan te spreken. Ik kneep in m’n arm om naar de realiteit terug te keren. Toen galoppeerde het paard verder, naar nu bleek bereden door een agent. Achter in de steeg grinnikte een onzichtbare kat.
3 reacties
Wat vond je van de film? En ssst, de kat… dat was ik 😉
Hihi. Ik vond de film vermakelijk, zeker mooi gevisualiseerd, maar ik werd niet zo erg gegrepen dat hij me jaren bij zal blijven…
Nee, ik ook niet. Ik moest ook nadenken tijdens de film over verhaallijnen die mijns inziens niet klopten of waarvan ik niet wist hoe ze zaten. Maar ik had twee kinderen bij me die danig onder de indruk waren. Dat scheelt ook in je eigen beleving.