Vandaag heb ik in een nostalgische bui het debuutalbum van Fatal Flowers (Fatal Flowers samen op een cd met Younger Days) gedraaid. Fatal Flowers is de band rond voorman Richard Janssen, die halverwege de jaren 80 furore maakte in het clubcircuit. In die jaren, toen ik net zelf concerten ging bezoeken, heb ik de band diverse keren in allerlei (Noord-Hollandse) zaaltjes en op lokale festivals zien optreden.
Samen met Claw Boys Claw en Tröckener Kecks vormde Fatal Flowers de voorhoede van de Nederlandse gitaarrock. Fatal Flowers was echter de band met de meest internationale ambities en uitstraling en had een fanatieke aanhang. De band rond Richard Janssen ging in 1990 ter ziele, misschien juist wel door deze internationale ambities.
Waar Claw Boys Claw misschien wat ruiger was en de Tröckener Kecks wat poppier, had Fatal Flowers iets artistieks en borduurden ze voort op het geluid van wave- en indiebands als The Church en The Chills. Misschien daarom juist die internationale allure. Na het debuutalbum Fatal Flowers en Younger Days bracht de band nog Johnny D. is back! (1988) en Pleasure ground (1990) voort.
Deze laatste twee albums brachten Richard Janssen niet de roem die hij gehoopt had. Na een fameus optreden op Parkpop geeft Janssen er de brui aan. Later heeft Richard Janssen nog zijn pijlen op Shine gericht, een band die gitaar en dance zou combineren, en midden jaren ’90 speelde Janssen in Rex. In 2002 trad Fatal Flowers nog eenmaal in het Vondelpark op ter ere van het verzamelalbum Younger Days The Definitive Fatal Flowers.
Het album klonk nog behoorlijk fris, maar zo her en der toch ook wat gedateerd. Vooral de wat rustigere nummers (voornamelijk van Younger days) raakten bij mij nog de gevoelige snaar. De herinneringen aan de weekends dat we met elke keer hetzelfde vriendenclubje langs de Noord-Hollandse poppodia trokken om onze favoriete bandjes te zien spelen, kwamen in rap tempo weer terug. Heerlijk!